Η παρωδία των Επεισοδιακών για το House of Cards

H αλήθεια βρίσκεται στους Σεξ Πίστολς, Γκέγκε;

Περί Εκλογικής Ωριμότητας

Από μικρή ηλικία, όταν αντιλήφθηκα πώς λειτουργούν τα πράγματα στην κοινωνία και την πολιτική θυμάμαι ότι ένοιωσα ντροπή. Σε άλλους μπορεί να φαίνεται φυσιολογικό να πουλάς την ψήφο σου για μια θεσούλα, ή να λαδώνεσαι για να κάνεις τη δουλειά σου. Σε άλλους φαίνεται αναπόφευκτο ένας πολιτικός να λέει κάτι προεκλογικά και την επόμενη να κάνει κωλοτούμπα. Για μένα ήταν από την πρώτη στιγμή αδιανόητο, ήταν μια κατάσταση παντελούς έλλειψης αξιοπρέπειας, δικιάς του κατά πρώτον, και των ψηφοφόρων του κατά δεύτερον, που ακόμα χειρότερα, ήταν εθελοντές κορόιδα και χειροκροτητές. Που πανηγυρίζουν κουνώντας σημαιάκια ενώ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ τη φαρσοκωμωδία και την δέχονται ανερυθρίαστα. Αισθάνονται τη νίκη του κόμματος και δική τους, σαν τους ποδοσφαιρόφιλους που λένε «νικήσαμε το γαύρο!» ή «Πάμε Γαλλία για τον ημιτελικό» - Παρεπιπτόντως πάντα αυτός ο πρώτος πληθυντικός μου θύμιζε κάτι ζευγάρια που ο άντρας διατυμπανίζει χαρωπός «είμαστε έγκυοι!» ή «γεννήσαμε»…

Και αυτοί οι ψηφοφόροι δεν ήταν μια γραφική μειοψηφία, ήταν αυτοί που έβγαζαν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση…

Ήταν οι 8 στους 10.

Δημιουργήθηκε μέσα μου λοιπόν μια μεγάλη αντίφαση : Από τη μία να πιστεύω βαθιά στη δημοκρατία, και από την άλλη να βλέπω ότι με τη δημοκρατία που έχουμε «επιπλέουν οι φελλοί και οι άξιοι πάνε στον πάτο» όπως εύστοχα σχολίαζε ο από τότε αγαπημένος μου Χάρρυ Κλυνν.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η μπλε κυβέρνηση διαδέχονταν την πράσινη και τούμπαλιν, και το ποσοστό των αναξιοπρεπών αυτών χειροκροτητών παρέμενε ακμαίο.  Μέχρι που ήρθε η κρίση και έφερε τα πάνω κάτω. Όποιος υποστηρίζει ότι με την κρίση «ωριμάσαμε απότομα» σαν λαός, χαϊδεύει αυτιά. Δεν ωριμάσαμε, απλά τα κόμματα έχασαν την εξουσία που είχαν να μας μπουκώνουν με θεσούλες και βόλεμα, και οι πελατειακές υποσχέσεις τους – που έτσι κι αλλιώς μόνο σε ένα μικρό ποσοστό τηρούσαν – πλέον είναι χωρίς κανένα αντίκρισμα. Δεν «ωρίμασε απότομα» ο γραφικός χειροκροτητής με το πλαστικό σημαιάκι, απλά ο μαφιόζος που υποστήριζε μέχρι τώρα πτώχευσε, και αυτά που του τάζει ξέρει ότι δεν μπορεί να του τα δώσει. Αν είχαμε ωριμάσει δεν θα έβγαινε και πάλι πρώτη η ΔΑΠ στα Πανεπιστήμια, και δεν το λέω σαν αριστερός, το λέω σαν άνθρωπος που με προσβάλει να βλέπω μια εκλογική διαδικασία να «στολίζεται» με ηχεία που βαράνε στη διαπασών λες και έχουμε πάρτι, ημίγυμνες να χορεύουν μπας και ρίξουν κανένα λιγούρη και μετά τη νίκη πυρσούς, φωτοβολίδες, μεταμεσονύκτια ξεφαντώματα και μεθύσια στα club. Κάποιος πρέπει να τους πει ότι στα χαρτιά είναι δηλωμένοι σαν συνδικαλιστές και όχι σαν Αμερικάνική Αδελφότητα… Βλέπετε όμως η ΔΑΠάρα διατηρεί τα ποσοστά της γιατί αυτό που τάζει δεν έχει πληγεί τόσο από την κρίση: Σφηνάκια, παρτάκια, γκομενάκια και «Σημειώσεις»… Αν είχε ωριμάσει το κομματόσκυλο με το σημαιάκι, αγαπητοί μου, δεν θα έβγαζε Νεοναζί στη  βουλή «για να τους ρίξουνε καμιά ψιλή να μάθουν». Όταν πονάμε τα μάτια μας, δεν τους ρίχνουμε βιτριόλι να περάσει… Ακόμα κι ένα μικρό παιδί θα το καταλάβαινε αυτό… Η μούντζα που έριχναν οι «αγανακτισμένοι» στο κοινοβούλιο δεν ήταν δείγμα ωριμότητας, ήταν τσουβάλιασμα μεταξύ δικαίων και αδίκων, ισοπεδωτική γενίκευση και εν τέλει απόρριψη της ίδιας της Δημοκρατίας. Δεν ήταν ξεκάθαρο από τότε, αλλά το σύνθημα που καλούσε στην πυρπόληση της βουλής, προβλήθηκε εκλογικά με την ψήφο στην Χρυσή Αυγή (οι υπόλοιποι είτε σαν κόμματα είτε ως ανεξάρτητοι βουλευτές ήταν ήδη μέσα όταν έπεφτε η μούντζα …)

Θα επανέλθω σε εκείνη την αντίφαση που με προβλημάτιζε από παλιά: Πώς μπορώ να υποστηρίζω τη Δημοκρατία όταν οι συμπολίτες μου εκλέγουν όλα αυτά τα χρόνια αυτούς που εκλέγουν;

Πριν από κάποια χρόνια διάβασα ένα ρητό που το βρήκα πολύ σωστό :  «Η δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα. Απλά είναι το πιο δίκαιο.» Δεν υπάρχει καμία «μαγική» ικανότητα του εκλογικού σώματος να επιλέγει τον καταλληλότερο, απλά το γεγονός ότι έχει το δικαίωμα να επιλέγει, είναι που κάνει τον πολίτη άξιο της μοίρας του, δίνοντας του τη δυνατότητα να διαμορφώσει αυτός, όσο τέλος πάντων του επιτρέπει ο κοινοβουλευτισμός και οι συνθήκες, τον δρόμο που θα ακολουθήσει η χώρα του.

Αν λοιπόν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς σαν ψηφοφόροι, δεν θα αλλάξει ποτέ αυτή η ρηιμάδα η Δημοκρατία μας. Αν δεν σκοτώσουμε τον συμφεροντολόγο με το πλαστικό σημαιάκι που κρύβουμε μέσα μας, αν δεν ψηφίσουμε μια φορά με το χέρι στην καρδιά, τιμωρώντας αυτούς που μας εμπαίζουν, και ζητώντας από αυτούς που θα τους διαδεχθούν να είναι τίμιοι, και όχι να βολέψουν το παιδί μας, όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί, την επόμενη μέρα θα γίνει ίδια με την προηγούμενη και εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε σκλάβοι της ίδιας μας της φτήνιας και της δουλοπρέπειας. 

Δε θα σας πω τι να ψηφίσετε. Αλλά ελπίζω να ψηφίσετε κατά συνείδηση.

Πάμε να θυμηθούμε μαζί τις σειρές που μας μεγάλωσαν...

Τα παιδιά των 80's και των 90's είναι εδώ;

Dexter και Heisenberg. Γιατί τους αγαπήσαμε;

Αντιήρωας: Ο Πρωταγωνιστής που στερείται τις ιδιότητες και τις αρετές του ήρωα (όπως η ηθική, η ιδεολογία, η ευγένεια, το θάρρος ή ταπεινότητα κλπ) και γι’ αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ξεκάθαρα “καλός” ή “κακός”.

Το Dexter το είδα πρώτη φορά το 2007. Η κεντρική ιδέα της Noir αστυνομικής σειράς, μέσα από τα μάτια του Serial Killer με κέρδισε με το που την άκουσα. Το Breaking Bad ήρθε 2 χρόνια αργότερα, σε μια περίοδο που δεν είχα καμία σειρά που να με ενδιαφέρει να δω, και το είδα σχεδόν τυχαία. Η ιδέα του μεσήλικα καρκινοπαθή, που αποφασίζει να παρασκευάζει ναρκωτικά δε μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα – το πόσο άδικο είχα, για να διαβάζετε αυτό το άρθρο, το γνωρίζετε…

Τα χρόνια που μεσολάβησαν δεν ήταν λίγες οι φορές που ευχήθηκα να καταφέρει να τη γλιτώσει ο Dexter, ή να πετύχει τον εκάστοτε σκοπό του ο Mr.White. Και , όπως όλοι μας φαντάζομαι, μετά από λίγο αναρωτιόμουνα : “Μα γίνεται να είμαι με το φονιά;“

Ολόκληρο άρθρο εδώ

SpoilerAlert.gr

Φίλες και φίλοι όσοι ενδιαφέρεστε να δείτε βίντεοπαρουσιάσεις για Ταινίες, Σειρές αλλά και Βιβλία θα με βρείτε μαζί με τους συνεργάτες ( :p ) μου στο www.SpoilerAlert.gr ! Επισυνάπτω και το πρώτο μου βίντεο.