O πελάτης έχει πάντα δίκιο ΙΙΙ

3) Πολιτιστικό αρχείο στη νήσο του Τίποτα

Τόπος : Εταιρία λογισμικού - Νήσος της απραξίας.

Όταν μου πρωτομίλησα για τη δουλειά χάρηκα. Επιτέλους θα κάνω κάτι ολοκληρωμένο πάνω στο αντικείμενο μου, ένα Cd-Rom με πολιτιστικά δεδομένα. Το ότι ήταν για λογαριασμό της "νήσου του Τίποτα" δεν με απασχόλησε ιδιαίτερα πέρα από τα πρώτα λεπτά, που συνειδητοποίησα ότι ενώ είμαι τόσα χρόνια πολύ κοντά, δεν είχα πάει ποτέ και είχα ξεχάσει την ύπαρξη της. Με πολύ αργούς ρυθμούς άρχισα να λαμβάνω το περιεχόμενο, και κάποιες οδηγίες, ενώ με το πάσο μου σχεδίαζα το interface. Σε κάποια φάση πήρα και μια βδομάδα off από το αφεντικό, μιας και δεν μας είχαν στείλει και τπτ...
Όταν επέστρεψα είδα ότι σε μια εβδομάδα οι τύποι είχαν στείλει το 80% του υλικού (500mb!!!) και οτι εγώ έπρεπε να τελειώσω σε 2 μέρες...
Κάνω έναν καφέ, στρώνομαι, και φεύγω μετά από 12 ώρες, αφού είχε αρχίσει να βαράει και ο συναγερμός ... Την άλλη μέρα τα ίδια, αλλά αυτή τη φορά δε με έδιωξε ο συναγερμός των 12, τον απενεργοποίησα και έκατσα κι άλλο... Γράφω τα δισκάκια και την άλλη μέρα τα ταχυδρομώ. Ειδοποιώ την ενδιαφερόμενη "της νήσου του Τίποτα" ότι πρόλαβα να είμαι μέσα στην προθεσμία και τα έστειλα με προσωπική αυτοθυσία και....
ΜΟΥ ΤΗ ΛΕΕΙ!
ότι και καλά δεν ήθελε να κάνουμε προχειρότητες, και ας έχαναν την προθεσμία της ελεγκτικής επιτροπής, και ότι είμαι βλάκας δλδ που καθόμουνα δωδεκάωρα να βλέπω γέρους να λένε τα κάλαντα.

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Μάλιστα, είμαι βλάκας. Ο,τι πείτε.