Γεννήθηκα 22 Σεπτεμβρίου του 1984 στην Αθήνα. Το ίδιο το γεγονός ότι "γεννήθηκα" αξίζει πιστεύω να αναπτυχθεί σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο, όχι επειδή είμαι ψώνιο, που είμαι, αλλά για να κάνουμε σαφείς κάποιες αλήθειες, που ενώ κατά βάθος τις γνωρίζουμε, δεν τις συνειδητοποιούμε κιόλας. Το γεγονός ότι είμαστε ζωντανοί σήμερα, και γράφω αυτό το κείμενο ενώ εσείς το διαβάζετε, είναι καθαρά θέμα συγκιριών. Η ίδια η ύπαρξη μου δεν θα υπήρχε αν οι γονείς μου την βραδιά της σύλληψής μου είχαν προτιμίσει να πάνε ένα σινεμά... Ακόμη και μια πολύ μικρή χρονική διαφορά στη στιγμή της σύλληψης θα έδινε ζωή σε κάποιον άλλο, όχι σε μένα. Μη σας περάσει από το μυαλό ότι το πάω "ζωδιακά", η αστρολογία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ακόμη θρησκεία, ή μάλλον η βάση όλων των θρησκειών (όπως μας δείχνει περίτεχνα το Zeitgeist). Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο λοιπόν, από την εξέλιξη ενός μονοκύτταρου οργανισμού από το γεννετικό υλικό του πατέρα μας και της μητέρας μας, σε μια πολύ συγκεκριμένη τομή του χρονου. Είμαστε τυχεροί που ζούμε δηλαδή; Φαντάζομαι πως ναι, θεωρώντας βέβαια ότι η ζωή είναι κάτι καλό...Τώρα το ΤΙ ακριβώς είμαστε είναι μεγάλη ιστορία...
Είμαστε "άνθρωποι", θα πεί ένας βιολόγος, "άτομα" θα πει ένας κοινωνιολόγος, "υπάρξεις" θα έλεγε κάποιος που καταλάβαινε που το πάω...
Δηλαδή σε τί διαφέρουμε από κάτι που δεν γεννήθηκε και δεν πεθαίνει; από μια πέτρα ας πουμε...Η πέτρα κατα μια εννοια γεννιέται και πεθαίνει όταν το ορίζουμε εμείς. Αν σπάσει σε πολλά μικρά κομμάτια έχει "πεθάνει", έχει γίνει κάτι άλλο, άμμος. Αν ορίζαμε την άμμο σαν μικρά κομμάτια της πέτρας πάλι συνεχίζει να υπάρχει. Ένα είναι σίγουρο: Η πέτρα δεν ορίζει την ύπαρξή της. Αυτό το κάνουμε εμείς.
Με τον άνθρωπο (ίσως και με τα ζώα, αν και προσωπικά αμφιβάλλω) δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Όταν γεννιέται αποκτά συνείδηση της ύπαρξής του και όταν πεθαίνει τη χάνει - μπορεί να τη χάσει και ενόσω βιολογικά "ζει" ακόμη αλλά είναι αυτό που λέμε "κλινικά νεκρός". Ψυχή; Δε νομίζω, είναι πολύ παρεξηγημένη έννοια έτσι κι αλλιώς. Συνείδηση.
Η συνείδηση δεν έχει να κάνει με υπέρτατα όντα, αμαρτίες και μεταθανάτια ζωή.
H συνείδηση είναι ένας μηχανισμός μέσα στο κεφάλι μας σαν όλους τους τους άλλους μηχανισμούς που ελέγχουν την όραση, την ακοή, την ομιλία, τη λίμπιντο. Και είναι από τους μηχανισμούς που μπαίνουν αυτομάτως σε λειτουργία. Δεν σε μαθαίνει κανείς ότι υπάρχεις, απλά υπάρχεις, όπως απλά αναπνέεις.
Η λέξη συνέιδηση χρησιμοποιείται και αλλού. Λέμε ότι κάποιος που πατάει έναν πεζό με το αυτοκίνητό του είναι "ασυνείδητος". Τι εννοούμε; Προφανώς, αν το πάρουμε ετοιμολογικά, ότι δεν συνηδειτοποιεί κάτι. Δεν συνηδειτοποιεί τις συνέπειες των πράξεων του θα πει κάποιος. Μα φυσικά και τις συνηδητοποιεί. Αν δεν είχε επίγνωση του τί κάνει δεν θα έιχε και την ηθική ευθύνη της πράξης του. Κάποια άλλη συνήδειση του λείπει...
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου