Αν όχι τώρα, πότε;

Βρήκα νερό στο κρασί μου,
γι' αυτό δεν πίνω γουλιά...
είναι κρυφή η πληγή μου,
γι' αυτό δε βγάζω μιλιά...
βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια,
γι'αυτό το παίρνω αγκαλιά ...
και πρίν μου γίνει συνήθεια,
θα 'χω φύγει μακριά...

Τους τελευταίους μήνες όλοι οι Έλληνες είμαστε θεατές σε μια «υπερπαραγωγή» των κέντρων της πλουτοκρατίας που ονομάστηκε «Οικονομική κρίση». Τα ήδη συρρικνωμένα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων βάλλονται ξανά, στο βωμό της αποπληρωμής ενός χρέους που χωρίς ντροπή η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι προέκυψε από την διαφθορά και την κακή διαχείριση της ηγεσίας της χώρας.

Από την αρχή της σύστασης του ελληνικού κράτους, ήμασταν απόλυτα εξαρτημένοι από κάποιες μεγάλες δυνάμεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είναι κάθε νεοσύστατο κράτος που μια μεγάλη δύναμη εμπλέκεται στην ανεξαρτησία του. Από τότε είχαμε εισπράξει τεράστια δάνεια για την διεξαγωγή της επανάστασης και έπειτα για τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους, δάνεια τα οποία σε τρομακτικό ποσοστό «ροκάνισαν» οι τότε κυβερνήσεις, όπως και όλες οι επόμενες.

Μια ζωή η Ελλάδα ζούσε μέσα από δάνεια, και οι όποιες κοινωνικές παροχές δίνονταν κατά καιρούς, δίνονταν με πλήρη επίγνωση ότι τελικά θα μας οδηγήσουν σε χειρότερο σημείο από εκείνο που ξεκινήσαμε. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάποιος δανείζεται για ξεπληρώσει το προηγούμενό του δάνειο, και έπειτα ξαναδανείζεται, ώσπου να καταλήξει στο δρόμο.

Η «κρίση» αυτή λοιπόν, θα μπορούσε να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, απλά οι παγκόσμιες συγκυρίες ευνοούσαν τα κερδοσκοπικά συμφέροντα για να γίνει τώρα στην Ελλάδα.

Κι έτσι καταλήξαμε να είμαστε παθητικοί θεατές στην οικονομική εξόντωση των μισθωτών και συνταξιούχων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, με αυτά τα μέτρα, τα προηγούμενα , αλλά και τα επόμενα που δε θα αργήσουν να έρθουν. Να ακούμε από κυβερνητικά στόματα σαν «αναγκαίο κακό» την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας. Αντί να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο, να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.

Σπουδάσαμε, όλοι μας, έχοντας όνειρα να προσφέρουμε με όσες γνώσεις αποκομίσαμε από το πανεπιστήμιο, και να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον τα απαραίτητα για μας και τις οικογένειες μας. Βγήκαμε σε μια αγορά που ανθούσε η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, και ένας βασικός μισθός των 700 μόλις ευρώ. Και ενώ πολλοί από μας παρ’ όλες τις προσπάθειές μας δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να απασχοληθούμε κάπου, κόβουν τελείως τα φτερά μας και μας αποτελειώνουν με όλα αυτά τα «αναγκαία» μέτρα.

Τη στιγμή που η εκκλησία και ο στρατός παραμένουν στο απυρόβλητο, τη στιγμή που οι μεγάλες εταιρίες αποκομίζουν περισσότερα κέρδη από την ξέφρενη κερδοσκοπία, όταν τα χρήματα που χάθηκαν παραμένουν ασφαλή στις τσέπες των λαοπλάνων και των απατεώνων, την κρίση καλούμαστε να την πληρώσουμε εμείς.

Οι νέοι μορφωμένοι άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν μένουν είτε άνεργοι είτε εργαζόμενοι σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς, με τον φόβο της απόλυσης.

Αυτό που ξεχνούν όμως, είναι ότι όσο μειώνουν τις αποδοχές μας, όσο καταστρατηγούν τα δικαιώματα μας, τόσο λιγότερα έχουμε να χάσουμε.

Και όποιος έχει στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος είναι αυτός που δεν έχει τίποτα πια να χάσει.

Σε μια χώρα που παραδοσιακά εξυμνεί τη «ρεμούλα» και έχει ανάγει σε υπέρτατο αγαθό την δημόσια καρέκλα που εξασφαλίζει την έμμισθη οκνηρία, στη χώρα που ο κλέφτης είναι «μάγκας» και ο τίμιος κορόιδο, εκεί που αυτός που ακόμα πιστεύει σε ιδανικά θεωρείται ξεπερασμένος και αφελής, στο χείλος του γκρεμού, ας κάνουμε τη διαφορά.

Ας γίνει όλη μας η ζωή μια απάντηση σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να μας διαφεντεύουν για πάντα. Ας προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την παράδοση «άνευ όρων» του δημοσίου στα ξένα κέντρα. Με την παρουσία μας, με τη φωνή μας, με τις πράξεις και την ψήφο μας.

Ακόμα και αν αποτύχουμε, χειρότερα δεν γίνεται.

Τουλάχιστον θα έχουμε παλέψει.

Με αξιοπρέπεια.

Every man is guilty of all the good he didn't do.

Voltaire

Πάμε πλατεία;

Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που και αυτά γράφουν ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία ενός τόπου δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα. Άλλωστε, σε μια διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, αν δεν υπήρχε άρνηση δεν θα υπήρχε ούτε κατάφαση.

Από την ΙΣΤΟΡΙΑ (ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Πάμε πλατεία; Μια φράση που ακούγεται συχνά τον τελευταίο καιρό, καθώς χιλιάδες "αγανακτισμένοι" πολίτες "συνωστίζονται" στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούν με έναν διαφορετικό τρόπο απ' τα συνηθισμένα για τη χώρα μας. Εκεί που οι συνδικαλιστικές πορείες μάζευαν κάποιες χιλιάδες κόσμο, και κυρίως αριστερούς οργανωμένους, συγκεκριμένα άτομα, συνειδητοποιημένα που κατέβαιναν σε κάθε πορεία, τώρα κατεβαίνουν οικογένειες, γιαγιάδες και παππούδες, μαλλιάδες φοιτητές μαζί με τρέντυ κάγκουρες. Οι καθημερινές αυτές συγκεντρώσεις είναι οι πολυπληθέστερες των τελευταίων χρόνων και κακά τα ψέματα, ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι "η πλατεία" είναι "της μόδας"...

Ένα ετερόκλητο πλήθος, που σύμφωνα με τα πανό αλλά και τα ΜΜΕ το ενώνει η "αγανάκτηση" με το πολιτικό σκηνικό, και γι’ αυτό το λόγο είναι "απολιτίκ".

Ας είμαστε ειλικρινείς : Δεν πρόκειται για 1.000.000 αγανακτισμένους Έλληνες, ας μην υποβιβάζουμε την έννοια της λέξης αγανάκτηση. Αντίθετοι με την κυβέρνηση; Ναι. Κατά το Μνημονίου; Ναι. Αλλά όχι αρκετά αγανακτισμένοι. Ακόμα δεν φτάσαμε εκεί.
Έχοντας κάνει όμως τις παραπάνω παρατηρήσεις μπορούμε να προχωρήσουμε στην ουσία των γεγονότων.

Πάντα πίστευα πως το όποιο καθεστώς έρχεται κόντρα στη λαϊκή βούληση, μπορεί να ανατραπεί σε μια νύχτα, αρκεί ο κόσμος να βγει στους δρόμους. Αρκεί να είναι ο λαός αποφασισμένος. Και μέχρι σήμερα αυτό που βλέπαμε στα συλλαλητήρια ήταν τους ίδιους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους, και να ακολουθούν επεισόδια, είτε από θερμοκέφαλους αντιεξουσιαστές, είτε από προβοκάτορες, ώστε οι αστυνομικές δυνάμεις να έχουν το άλλοθι να σαπίσουν στο ξύλο ότι κινείται και να μας πνίξουν στα χημικά.
Παρόλα τα στραβά αυτού του κινήματος (ας μας επιτραπεί να το αναφέρουμε ως κίνημα από το "πολιτικά ορθό" της πλατείας ), ένα είναι το σίγουρο : Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο κόσμος, επιτέλους βγαίνει στους δρόμους, και φαίνεται να παραμένει - ένας μήνας είναι τώρα!
Αμήχανα, "ανώριμα" και κάπως διστακτικά, αλλά επίμονα ο ελληνικός λαός είναι στους δρόμους και όπως είδαμε πρόσφατα, αναγκάζει το σύστημα να αντιδράσει αψυχολόγητα.

Όσον αφορά το ετερόκλητο του πλήθους, όσο κι αν με ξενίζει κι εμένα, επειδή ακριβώς δεν το έχω συνηθίσει, είναι τελικά αυτό που ευχόμουν, αυτό που πρέπει να ευχόμασταν όλοι όσοι κατεβαίναμε στους δρόμους μέχρι σήμερα - εμείς οι ίδιοι, οι σχεδόν γραφικοί :

Να κατέβουν όλοι, όχι μόνο οι συνδικαλιστές, οι εργάτες και τελοσπάντων οι "συνήθεις ύποπτοι".

Και αυτός είναι ο ελληνικός λαός αγαπητοί μου. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του. Κι εμένα δε μ' αρέσει να ακούω τα γηπεδικά συνθήματα της εθνικής Ελλάδας μουντζώνοντας το κοινοβούλιο, αλλά εν τέλει αυτοί είμαστε. Η δημοκρατία δεν είναι να αποφασίζουν αυτοί που συμφωνούν με εμένα και τους φίλους μου, είναι να συναποφασίζουμε όλοι. Κι αν βλέπουμε κάτι στραβό γύρω μας, στραβό για το δικό μας βλέμμα και με τα δικά μας κριτήρια, το μόνο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να το επισημάνουμε, να προσπαθήσουμε να κάνουμε και τους άλλους να το δουν κι έτσι να το αλλάξουμε.

Τα καθάρματα που αναφέρει ο Ραφαιλήδης έχουν γράψει την ιστορία τους σ' αυτόν τον τόπο αιώνες τώρα. Άλλες φορές έχοντας καταχραστεί την εξουσία τους, άλλες φορές με αλησβερίσια με τις μεγάλες δυνάμεις της κάθε εποχής και πολλές φορές με τις πλάτες της ψήφου μας και της απάθειάς μας. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά η νοοτροπία του τύπου "Εμείς θα φτιάξουμε τον κόσμο;" είναι το πιο δυνατό όπλο των καθαρμάτων.

Είναι βέβαιο πως όταν εξαθλιωθούμε πραγματικά θα το καταλάβουμε όλοι. Το θέμα είναι να μην χρειαστεί να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Και για όσους, πολύ σωστά, λένε : " Ωραία, και πες ότι τους διώχνουμε, ότι πέφτει η κυβέρνηση. Μετά τι; Όποιος και να ακολουθήσει δεν θα είναι μια απ' τα ίδια ή και χειρότερα;..."

Ακόμα κι αν μοιρολατρικά δεχθώ ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο (που δεν το δέχομαι) προτιμώ να απολαύσω τη θέα του ελικοπτέρου που τους φυγαδεύει από τη βουλή ή το Μαξίμου, παρά να συνεχίσω να τους ακούω να λένε ότι με εκπροσωπούν και τα κάνουν όλα για το καλό μου, ατιμώρητοι.
Όπως είπε κι ένας φίλος λίγες μέρες μετά τις ιστορικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού στο Καστελόριζο "Είναι θέμα αισθητικής."