Εξαίσιο Πτώμα Πασχάλη Ζέρβα

Εξαίσιο Πτώμα Πασχάλη Ζέρβα from Atarax Productions on Vimeo.

Che θα πεθάνεις ξανά...

Δεν πήγα στην πορεία.
Δεν απεργώ.
Δεν ψήφισα.
Δεν συμμετείχα σε κανένα "μνημόσυνο".

Διδάσκω πώς να προσθέτουν με το photoshop και τη δική τους φάτσα στο Πολυτεχνείο, για να μπορούν να λένε με στοιχεία ότι ήταν όλοι τους εκεί.

Το ψωμί, παιδεία, ελευθερία έχει γίνει "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας..."
Αν και δεν πιστεύω ότι και τότε ήταν διαφορετικά.... Καμια 50αριά μπουμπούνες ονειροπόλοι επαναστατούσαν, όταν από δίπλα όλοι οι άλλοι τους πολεμούσαν, τους σαμποτάρανε, τους προβοκάρανε, και σήμερα τους καπηλεύονται...

Σαν τον Che...

Κατέβηκε χθες βράδυ από τον τοίχο
μου πέταξε στα μούτρα τον μπερέ
μου μίλησε σκληρά, μου είπε: "Ρε
έχω πεθάνει, είμαι καλά
άλλη αφίσα βρείτε κι άλλο μύθο"

Δεν είχε κλείσει μάτι τελευταία
του είπαν πως τον είδαν στην σχολή
στο μποξεράκι κάποιου φοιτητή
σ' ένα φλιτζάνι, σ' ένα tatoo
σε BMW με τραβεστί παρέα

Che θα πεθάνεις ξανά σ' ένα πάρτι με φλώρους
Che θα πεθάνεις ξανά σ' ένα δρόμο μ' εμπόρους
Στην καρδιά μιας χαμένης γενιάς θα πεθάνεις ξανά
Che θα πεθάνεις ξανά
Che θα πεθάνεις ξανά σε μπαράκια ορθίων
Che θα πεθάνεις ξανά σε γραφεία γελοίων
Στα υπόλοιπα της αγοράς θα πεθάνεις ξανά
Che θα πεθάνεις ξανά

Κατέβηκα χθες βράδυ απ' την ζωή μου
τους πέταξα στα μούτρα ένα γεια
ήμουν ο Che με όπλα αγκαλιά
έχουν πεθάνει, είμαι καλά
Venceremos ματώνει η φωνή μου

Che θα πεθάνεις ξανά σ' ένα πάρτι με φλώρους...
Che θα πεθάνεις ξανά σε μπαράκια ορθίων...

Στίχοι: Χρήστος Καρκαμπούλιας
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Αν όχι τώρα, πότε;

Βρήκα νερό στο κρασί μου,
γι' αυτό δεν πίνω γουλιά...
είναι κρυφή η πληγή μου,
γι' αυτό δε βγάζω μιλιά...
βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια,
γι'αυτό το παίρνω αγκαλιά ...
και πρίν μου γίνει συνήθεια,
θα 'χω φύγει μακριά...

Τους τελευταίους μήνες όλοι οι Έλληνες είμαστε θεατές σε μια «υπερπαραγωγή» των κέντρων της πλουτοκρατίας που ονομάστηκε «Οικονομική κρίση». Τα ήδη συρρικνωμένα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων βάλλονται ξανά, στο βωμό της αποπληρωμής ενός χρέους που χωρίς ντροπή η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι προέκυψε από την διαφθορά και την κακή διαχείριση της ηγεσίας της χώρας.

Από την αρχή της σύστασης του ελληνικού κράτους, ήμασταν απόλυτα εξαρτημένοι από κάποιες μεγάλες δυνάμεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είναι κάθε νεοσύστατο κράτος που μια μεγάλη δύναμη εμπλέκεται στην ανεξαρτησία του. Από τότε είχαμε εισπράξει τεράστια δάνεια για την διεξαγωγή της επανάστασης και έπειτα για τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους, δάνεια τα οποία σε τρομακτικό ποσοστό «ροκάνισαν» οι τότε κυβερνήσεις, όπως και όλες οι επόμενες.

Μια ζωή η Ελλάδα ζούσε μέσα από δάνεια, και οι όποιες κοινωνικές παροχές δίνονταν κατά καιρούς, δίνονταν με πλήρη επίγνωση ότι τελικά θα μας οδηγήσουν σε χειρότερο σημείο από εκείνο που ξεκινήσαμε. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάποιος δανείζεται για ξεπληρώσει το προηγούμενό του δάνειο, και έπειτα ξαναδανείζεται, ώσπου να καταλήξει στο δρόμο.

Η «κρίση» αυτή λοιπόν, θα μπορούσε να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, απλά οι παγκόσμιες συγκυρίες ευνοούσαν τα κερδοσκοπικά συμφέροντα για να γίνει τώρα στην Ελλάδα.

Κι έτσι καταλήξαμε να είμαστε παθητικοί θεατές στην οικονομική εξόντωση των μισθωτών και συνταξιούχων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, με αυτά τα μέτρα, τα προηγούμενα , αλλά και τα επόμενα που δε θα αργήσουν να έρθουν. Να ακούμε από κυβερνητικά στόματα σαν «αναγκαίο κακό» την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας. Αντί να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο, να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.

Σπουδάσαμε, όλοι μας, έχοντας όνειρα να προσφέρουμε με όσες γνώσεις αποκομίσαμε από το πανεπιστήμιο, και να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον τα απαραίτητα για μας και τις οικογένειες μας. Βγήκαμε σε μια αγορά που ανθούσε η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, και ένας βασικός μισθός των 700 μόλις ευρώ. Και ενώ πολλοί από μας παρ’ όλες τις προσπάθειές μας δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να απασχοληθούμε κάπου, κόβουν τελείως τα φτερά μας και μας αποτελειώνουν με όλα αυτά τα «αναγκαία» μέτρα.

Τη στιγμή που η εκκλησία και ο στρατός παραμένουν στο απυρόβλητο, τη στιγμή που οι μεγάλες εταιρίες αποκομίζουν περισσότερα κέρδη από την ξέφρενη κερδοσκοπία, όταν τα χρήματα που χάθηκαν παραμένουν ασφαλή στις τσέπες των λαοπλάνων και των απατεώνων, την κρίση καλούμαστε να την πληρώσουμε εμείς.

Οι νέοι μορφωμένοι άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν μένουν είτε άνεργοι είτε εργαζόμενοι σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς, με τον φόβο της απόλυσης.

Αυτό που ξεχνούν όμως, είναι ότι όσο μειώνουν τις αποδοχές μας, όσο καταστρατηγούν τα δικαιώματα μας, τόσο λιγότερα έχουμε να χάσουμε.

Και όποιος έχει στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος είναι αυτός που δεν έχει τίποτα πια να χάσει.

Σε μια χώρα που παραδοσιακά εξυμνεί τη «ρεμούλα» και έχει ανάγει σε υπέρτατο αγαθό την δημόσια καρέκλα που εξασφαλίζει την έμμισθη οκνηρία, στη χώρα που ο κλέφτης είναι «μάγκας» και ο τίμιος κορόιδο, εκεί που αυτός που ακόμα πιστεύει σε ιδανικά θεωρείται ξεπερασμένος και αφελής, στο χείλος του γκρεμού, ας κάνουμε τη διαφορά.

Ας γίνει όλη μας η ζωή μια απάντηση σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να μας διαφεντεύουν για πάντα. Ας προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την παράδοση «άνευ όρων» του δημοσίου στα ξένα κέντρα. Με την παρουσία μας, με τη φωνή μας, με τις πράξεις και την ψήφο μας.

Ακόμα και αν αποτύχουμε, χειρότερα δεν γίνεται.

Τουλάχιστον θα έχουμε παλέψει.

Με αξιοπρέπεια.

Every man is guilty of all the good he didn't do.

Voltaire

Πάμε πλατεία;

Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που και αυτά γράφουν ιστορία. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία ενός τόπου δεν είναι μόνο μια σειρά από θετικά γεγονότα. Άλλωστε, σε μια διαλεκτική αντίληψη των πραγμάτων, αν δεν υπήρχε άρνηση δεν θα υπήρχε ούτε κατάφαση.

Από την ΙΣΤΟΡΙΑ (ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Πάμε πλατεία; Μια φράση που ακούγεται συχνά τον τελευταίο καιρό, καθώς χιλιάδες "αγανακτισμένοι" πολίτες "συνωστίζονται" στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούν με έναν διαφορετικό τρόπο απ' τα συνηθισμένα για τη χώρα μας. Εκεί που οι συνδικαλιστικές πορείες μάζευαν κάποιες χιλιάδες κόσμο, και κυρίως αριστερούς οργανωμένους, συγκεκριμένα άτομα, συνειδητοποιημένα που κατέβαιναν σε κάθε πορεία, τώρα κατεβαίνουν οικογένειες, γιαγιάδες και παππούδες, μαλλιάδες φοιτητές μαζί με τρέντυ κάγκουρες. Οι καθημερινές αυτές συγκεντρώσεις είναι οι πολυπληθέστερες των τελευταίων χρόνων και κακά τα ψέματα, ένας από τους κύριους λόγους είναι ότι "η πλατεία" είναι "της μόδας"...

Ένα ετερόκλητο πλήθος, που σύμφωνα με τα πανό αλλά και τα ΜΜΕ το ενώνει η "αγανάκτηση" με το πολιτικό σκηνικό, και γι’ αυτό το λόγο είναι "απολιτίκ".

Ας είμαστε ειλικρινείς : Δεν πρόκειται για 1.000.000 αγανακτισμένους Έλληνες, ας μην υποβιβάζουμε την έννοια της λέξης αγανάκτηση. Αντίθετοι με την κυβέρνηση; Ναι. Κατά το Μνημονίου; Ναι. Αλλά όχι αρκετά αγανακτισμένοι. Ακόμα δεν φτάσαμε εκεί.
Έχοντας κάνει όμως τις παραπάνω παρατηρήσεις μπορούμε να προχωρήσουμε στην ουσία των γεγονότων.

Πάντα πίστευα πως το όποιο καθεστώς έρχεται κόντρα στη λαϊκή βούληση, μπορεί να ανατραπεί σε μια νύχτα, αρκεί ο κόσμος να βγει στους δρόμους. Αρκεί να είναι ο λαός αποφασισμένος. Και μέχρι σήμερα αυτό που βλέπαμε στα συλλαλητήρια ήταν τους ίδιους ανθρώπους να βγαίνουν στους δρόμους, και να ακολουθούν επεισόδια, είτε από θερμοκέφαλους αντιεξουσιαστές, είτε από προβοκάτορες, ώστε οι αστυνομικές δυνάμεις να έχουν το άλλοθι να σαπίσουν στο ξύλο ότι κινείται και να μας πνίξουν στα χημικά.
Παρόλα τα στραβά αυτού του κινήματος (ας μας επιτραπεί να το αναφέρουμε ως κίνημα από το "πολιτικά ορθό" της πλατείας ), ένα είναι το σίγουρο : Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο κόσμος, επιτέλους βγαίνει στους δρόμους, και φαίνεται να παραμένει - ένας μήνας είναι τώρα!
Αμήχανα, "ανώριμα" και κάπως διστακτικά, αλλά επίμονα ο ελληνικός λαός είναι στους δρόμους και όπως είδαμε πρόσφατα, αναγκάζει το σύστημα να αντιδράσει αψυχολόγητα.

Όσον αφορά το ετερόκλητο του πλήθους, όσο κι αν με ξενίζει κι εμένα, επειδή ακριβώς δεν το έχω συνηθίσει, είναι τελικά αυτό που ευχόμουν, αυτό που πρέπει να ευχόμασταν όλοι όσοι κατεβαίναμε στους δρόμους μέχρι σήμερα - εμείς οι ίδιοι, οι σχεδόν γραφικοί :

Να κατέβουν όλοι, όχι μόνο οι συνδικαλιστές, οι εργάτες και τελοσπάντων οι "συνήθεις ύποπτοι".

Και αυτός είναι ο ελληνικός λαός αγαπητοί μου. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό είναι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του. Κι εμένα δε μ' αρέσει να ακούω τα γηπεδικά συνθήματα της εθνικής Ελλάδας μουντζώνοντας το κοινοβούλιο, αλλά εν τέλει αυτοί είμαστε. Η δημοκρατία δεν είναι να αποφασίζουν αυτοί που συμφωνούν με εμένα και τους φίλους μου, είναι να συναποφασίζουμε όλοι. Κι αν βλέπουμε κάτι στραβό γύρω μας, στραβό για το δικό μας βλέμμα και με τα δικά μας κριτήρια, το μόνο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να το επισημάνουμε, να προσπαθήσουμε να κάνουμε και τους άλλους να το δουν κι έτσι να το αλλάξουμε.

Τα καθάρματα που αναφέρει ο Ραφαιλήδης έχουν γράψει την ιστορία τους σ' αυτόν τον τόπο αιώνες τώρα. Άλλες φορές έχοντας καταχραστεί την εξουσία τους, άλλες φορές με αλησβερίσια με τις μεγάλες δυνάμεις της κάθε εποχής και πολλές φορές με τις πλάτες της ψήφου μας και της απάθειάς μας. Δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά η νοοτροπία του τύπου "Εμείς θα φτιάξουμε τον κόσμο;" είναι το πιο δυνατό όπλο των καθαρμάτων.

Είναι βέβαιο πως όταν εξαθλιωθούμε πραγματικά θα το καταλάβουμε όλοι. Το θέμα είναι να μην χρειαστεί να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Και για όσους, πολύ σωστά, λένε : " Ωραία, και πες ότι τους διώχνουμε, ότι πέφτει η κυβέρνηση. Μετά τι; Όποιος και να ακολουθήσει δεν θα είναι μια απ' τα ίδια ή και χειρότερα;..."

Ακόμα κι αν μοιρολατρικά δεχθώ ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο (που δεν το δέχομαι) προτιμώ να απολαύσω τη θέα του ελικοπτέρου που τους φυγαδεύει από τη βουλή ή το Μαξίμου, παρά να συνεχίσω να τους ακούω να λένε ότι με εκπροσωπούν και τα κάνουν όλα για το καλό μου, ατιμώρητοι.
Όπως είπε κι ένας φίλος λίγες μέρες μετά τις ιστορικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού στο Καστελόριζο "Είναι θέμα αισθητικής."

Αν η γή ήταν το Αττικό Μετρό με 1000 επιβάτες

(Το πρωτότυπο μιλάει για χωριό 100 κατοίκων αλλά το προσάρμοσα στο μετρό της Αθήνας με 1000 επιβάτες για να είναι πιο οικείο και να προσθέσω και κάποια ακόμα δημογραφικά στοιχεία. - Αν σας φαίνεται μεγάλο το νούμερο στην επίσημη ιστοσελίδα αναφέρεται ότι χωράει 1030 επιβάτες ανα συρμό)

Αν θεωρήσουμε ότι η γη χωράει στο Μετρό της Αθήνας με 1000 επιβάτες,

Είστε ο μόνος Έλληνας, πιθανόν να υπάρχει στο βάθος και κάποιος Έλληνας του εξωτερικού, ενώ είναι γεμάτο με :

600 Ασιάτες
140 Αφρικανούς
119 ακόμα Ευρωπαίους
80 Λατινοαμερικάνους
και 50 Αμερικανούς & Καναδούς

Μόνο 180 είναι οι λευκοί ενώ 820 είναι άλλου χρώματος και σας τρομάζουν.
Να μην αναφερθώ καν στους 110 ομοφυλόφιλους που προσπαθείτε να αποφύγετε, μέσα σε ένα συρμό που οι 670 δεν είναι καν Χριστιανοί... Και ξέρετε ότι υπάρχει κάποιος εκεί μέσα που έχει AIDS!

Είστε ο μόνος με ανώτατη εκπαίδευση, ενώ 670 μέσα στο συρμό δεν ξέρουν καν να διαβάζουν...

Λογικό, όταν 800 είναι αυτοί που ζουν σε παράγκες και ετοιμόρροπα σπίτια, ενώ 330 δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό - 240 δεν έχουν ούτε ρεύμα...

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, καμιά 15αριά Αμερικάνοι εκεί μέσα έχουν στα πορτοφόλια τους όσα έχουν όλοι οι υπόλοιποι μαζί. Και μέχρι την επόμενη στάση αυτοί θα έχουν περισσότερα και όλοι οι υπόλοιποι λιγότερα.

Και εσύ θα έχεις ΠΟΛΥ λιγότερα γιατί απ'ότι φαίνεται τους χρωστάς το εισητήριο από τότε που ανέβηκες, και σε κάθε στάση ξαναδανείζεσαι...


*930/1000 επιβάτες δεν θα μπορούσαν ποτέ να δουν αυτο το άρθρο γιατί δεν έχουν πρόσβαση στο ιντερνετ.

Χρόνια μας πολλά!

Watch xronia_polla in Comedy | View More Free Videos Online at Veoh.com
Τα σχόλια των πολύχρονων στο παραπάνω βίντεο περιττεύουν πιστεύω.
Ακολουθεί μια λίστα SOS για να επιβιώσουμε στις λαμπρές μέρες που ακολουθούν.

1)Κόβουμε το κάπνισμα. Αν αισθανθούμε άγχος για την οικονομική και επαγγελματική μας κατάσταση δεν είναι λύση το κάπνισμα που κοστίζει όλο και παραπάνω. Ας βαρέσουμε καλύτερα το κεφάλι μας στον τοίχο, που καίει και 150 θερμίδες την ώρα απ’ ότι έμαθα πρόσφατα (θα θελα να γνωρίσω αυτόν που το μέτρησε)

2) Κόβουμε τον καφέ. Ο Καφές μας κρατάει ξύπνιους και αφού είμαστε άνεργοι καλύτερα να κοιμόμαστε για να μην ξοδεύουμε λεφτά. Για τον καφέ σε μαγαζιά δεν το συζητώ, έπρεπε να τον έχουμε κόψει καιρό τώρα.

3) Τρώμε το πιο φτηνό φαγητό, που είναι τα μακαρόνια. Δεν το παρακάνουμε όμως γιατί παχαίνουν και απ 'ότι φαίνεται η παχυσαρκία θα θεωρηθεί τεκμήριο πλούτου σύντομα.

4)Αν σπουδάζουμε οτιδήποτε, το κόβουμε κι αυτό. Οι σπουδές μόνο σε ανεργία μπορούν να μας οδηγήσουν πλέον, και όσο περισσότερες σπουδές έχουμε κάνει τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες κατάθλιψης, που οδηγούν σε δαπανηρά ψυχοφάρμακα, τσιγάρα και αλκοόλ.

5)Ανατινάζουμε το κινητό μας τηλέφωνο. Μόνο σε κακό μπορεί να μας βγάλει ακόμα κι αν δεν βάλουμε κάρτα ποτέ ξανά, να μας πάρουν για δουλειά δεν παίζει, μόνο προτροπή σε απαγορευμένες απολαύσεις προσφέρει (καφέδες, διασκέδαση κλπ).

6)Σε περίπτωση που το σπίτι μας είναι υποθηκευμένο σε κάποια τράπεζα, της το δίνουμε κατευθείαν να ξεμπερδεύουμε, και πάμε και μένουμε στο κοντινότερο παγκάκι. Αν το αφήσουμε για τελευταία στιγμή θα είναι όλα πιασμένα. Ο Αβραμόπουλος τώρα δικαιώνεται.

7)Αν έχουμε παιδιά φρεσκάρουμε τις ξένες γλώσσες τους μπας και τα υιοθετήσει κάποια εύπορη οικογένεια του εξωτερικού.

8)Αν έχουμε σκυλιά, γατιά ή άλλα κατοικίδια καλό είναι να τα ελευθερώσουμε τώρα, για να μην καταλήξουν στο στομάχι μας αργότερα.

9)Αν έχουμε κάποιον γνωστό που ξέρει μουσικό όργανο του ζητάμε να μας μάθει, μπας και βγάζουμε τίποτα ψιλά για καμία τυρόπιτα στον ηλεκτρικό.

10)Τον υπολογιστή τον κρατάμε, πιθανότατα στο άμεσο μέλλον να είναι το μόνο πράγμα που θα παράγει θερμότητα στο σπίτι.

Αρες - Μάρες - Κουκουνάρες

H Αφροδίτη της Μήλου όπως την είδε ο Dali.
- Πρέπει να μηνύσουμε ΚΑΙ τους Ισπανούς, πατριώτες! -

Προ ημερών έπεσε στην αντίληψή μου μια δήλωση του Θ. Πάγκαλου στο πλαίσιο της ευρείας αντιπαράθεσης με την Γερμανική κυβέρνηση ως αναφορά στα χρέη , στα δάνεια και γενικότερα στα σενάρια αφαίμαξης που διαδραματίζονται αυτόν τον καιρό. Ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριξε ότι οι Γερμανοί θα έπρεπε να "αφαιρέσουν" από το χρέος μας την "αποζημίωση" για την κατοχή της Ελλάδας από τους Ναζί στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, θέση την οποία, παρόλη την ματαιότητα των προσδοκιών της, στήριξαν αρκετοί αργότερα, και βρήκε και σημαντική απήχηση στον Ελληνικό λαό.

Μετά από τέτοιες αναφορές έρχονται στο νου παρελάσεις και εορτασμοί της "ημέρας ανεξαρτησίας" μας όπως ονόμασε πρόσφατα ο Obama την 25η Μαρτίου, συγκινητικοί λόγοι σημαινόντων προσώπων για την θυσία ηρώων ώστε να είμαστε σήμερα ελεύθεροι, και ξανά ελεύθεροι από τους Γερμανούς, ζωγραφισμένα πομπώδη "ΟΧΙ" για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, και η πιο πρόσφατη εικόνα του ψεκασμού του Μανώλη Γλέζου με χημικά από κάποιον φουκαριάρη ΜΑΤατζή που ούτε και που ήξερε ποιον είχε μπροστά του.
Αλλά η πιο έντονη, πιο ανατριχιαστική εικόνα που έρχεται στο νου είναι χωρίς αμφιβολία το τοιχοκολλημένο "Ελευθερία η Θάνατος".

Είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Παρόλα τα αλισβερίσια, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που πάντα υπήρχαν, την ιδιοτέλεια και την δελεαστική ομορφιά του βολέματος, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του "Νεοελληνικού Έθνους" έχουν θυσιαστεί αμέτρητοι κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου για αυτό το ιδανικό της ελευθερίας.
Πως αλήθεια να αντιδρούσαν όλοι αυτοί όταν σε μια εκδήλωση προς τιμήν τους ακούγεται το τετριμμένο «…για να απολαμβάνουμε την ελευθερία που έχουμε σήμερα.» ; Γιατί επιμένουμε να ξεχνάμε την ίδια μας την ιστορία; Τις πλέον βασικές συγκυρίες που οδήγησαν στη σύγχρονη Ελλάδα, και τι σημαίνει σύγχρονη Ελλάδα ;

Και δε μιλάω για τυχών ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στην ιστορία, μιλάω για τα γεγονότα.
Το Ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε μετά από την Ελληνική επανάσταση, την οποία οργάνωσε η «Φιλική εταιρία» μια ομάδα ανθρώπων που κινούνταν με συνωμοτικές διαδικασίες (λογικό και επόμενο, επανάσταση ετοίμαζαν) και μέσα σ’ αυτήν βρισκόντουσαν Έλληνες με μεγάλη δύναμη που είχαν σημαντικές θέσεις στο εξωτερικό (Υψηλάντης, Καποδίστριας κλπ). Είναι βέβαιο ότι οι Έλληνες οπλαρχηγοί πολεμώντας με όλη τους την ψυχή συνέβαλλαν καθοριστικά στην δημιουργία του Ελληνικού κράτους αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σε αυτόν τον πόλεμο δεν ήμασταν «μόνοι μας», ο λόγος που ιδρύθηκε το Ελληνικό κράτος ήταν ότι κάποιοι μας έδιναν τα χρήματα για να διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο, κάποιοι που είχαν συμφέροντα στο να διαλυθεί η οθωμανική αυτοκρατορία. Η πλατεία Κάνιγγος με τον ανδριάντα του ίδιου του Κάνιγκ βρίσκεται εκεί για να μας θυμίζει ότι χωρίς την διαμεσολάβηση της Αγγλίας και την ναυμαχία του Ναβαρίνου δεν θα υπήρχε Νεοελληνικό κράτος.

Για να μην παρεξηγηθούν οι προθέσεις μου, δε θέλω να πω ότι αδικούμε τους Άγγλους επειδή τιμάμε μόνο τους Έλληνες στη εθνική μας επέτειο. Ο λόγος που αναφέρομαι είναι για να τονίσω ότι από τότε, από την αρχή της σύσταση μας σαν κράτος, ήμασταν απόλυτα εξαρτημένοι από κάποιες μεγάλες δυνάμεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είναι κάθε νεοσύστατο κράτος που μια μεγάλη δύναμη εμπλέκεται στην ανεξαρτησία του. Από τότε είχαμε εισπράξει τεράστια δάνεια για την διεξαγωγή της επανάστασης και έπειτα για τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους, δάνεια τα οποία σε τρομακτικό ποσοστό «ροκάνισαν» οι τότε κυβερνόντες, όπως και οι σημερινοί. Δάνεια τα οποία αυτό τον σκοπό είχαν ούτως ή άλλως.

Δάνεια τα οποία χρωστάμε ακόμη και σήμερα.

Όσα γράφω δεν τα άκουσα σε κάποια πολιτική συγκέντρωση, είναι βγαλμένα από τα σχολικά βιβλία της ιστορίας, εμπλουτισμένα με απλούς, λογικούς συλλογισμούς, τους οποίους για διάφορους ευνόητους λόγους βέβαια οι εκπαιδευτικοί δεν ενθαρρύνουν τα παιδία να κάνουν.

Και μετά απ’ όλα αυτά αναρωτιέμαι :

Τα 400 χρόνια σκλαβιάς που γίνονται καραμέλα κάθε 25η Μαρτίου από πού βγαίνουν; Πριν από αυτά τι είχαμε; Ελληνικό κράτος; Ή χριστιανικό; Του οποίου ο «αρχηγός» - Πατριάρχης αφόρισε την Ελληνική επανάσταση;

Πως θα αισθάνονταν ένας ήρωας του ’21 αν άκουγε ότι η «ελευθερία» που απολαμβάνουμε σήμερα είναι δικό του κατόρθωμα;

Και τέλος, πόσο γελοίος ισχυρισμός είναι ότι αν παίρναμε την «αποζημίωση» για την κατοχή των Ναζί δε θα είχαμε οικονομική κρίση;

Τί νέος νόμος; 154 χρόνια τώρα!...

«Περί απαγορεύσεως του καπνίζειν εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων

ΟΘΩΝ

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ

ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Θέλοντες να προλάβωμεν όσον ένεστι τα εξ ενδεχομένων πυρκαϊών δυστυχήματα, επί τη προτάσει του Ημετέρου επί των Εσωτερικών Υπουργού, απεφασίσαμεν και διατάττομεν.

Α'. Απαγορεύεται η χρήσις του καπνίζειν είτε διά καπνοσυρίγκων (τσιμπουκίων), είτε διά σιγάρων, εις πάντας εν γένει τους υπαλλήλους και υπηρέτας του Κράτους εντός των δημοσίων γραφείων και καταστημάτων.

Β'. Η απαγόρευσις αύτη επεκτείνεται και εις πάντα άλλον προσερχόμενον εις τα ειρημένα καταστήματα και γραφεία χάριν υποθέσεως ή άλλης τινος αιτίας.

Γ'. Ο Ημέτερος επί των Εσωτερικών Υπουργός θέλει δημοσιεύσει και εκτελέσει το παρόν Διάταγμα.

Εν Αθήναις, την 31 Ιουλίου 1856

Εν ονόματι του Βασιλέως

Η Βασίλισσα

ΑΜΑΛΙΑ»