9/5/10

Αν όχι τώρα, πότε;


Βρήκα νερό στο κρασί μου,
γι' αυτό δεν πίνω γουλιά...
είναι κρυφή η πληγή μου,
γι' αυτό δε βγάζω μιλιά...
βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια,
γι'αυτό το παίρνω αγκαλιά ...
και πρίν μου γίνει συνήθεια,
θα 'χω φύγει μακριά...


Τους τελευταίους μήνες όλοι οι Έλληνες είμαστε θεατές σε μια «υπερπαραγωγή» των κέντρων της πλουτοκρατίας που ονομάστηκε «Οικονομική κρίση». Τα ήδη συρρικνωμένα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων βάλλονται ξανά, στο βωμό της αποπληρωμής ενός χρέους που χωρίς ντροπή η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι προέκυψε από την διαφθορά και την κακή διαχείριση της ηγεσίας της χώρας.

Από την αρχή της σύστασης του ελληνικού κράτους, ήμασταν απόλυτα εξαρτημένοι από κάποιες μεγάλες δυνάμεις, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είναι κάθε νεοσύστατο κράτος που μια μεγάλη δύναμη εμπλέκεται στην ανεξαρτησία του. Από τότε είχαμε εισπράξει τεράστια δάνεια για την διεξαγωγή της επανάστασης και έπειτα για τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους, δάνεια τα οποία σε τρομακτικό ποσοστό «ροκάνισαν» οι τότε κυβερνήσεις, όπως και όλες οι επόμενες.

Μια ζωή η Ελλάδα ζούσε μέσα από δάνεια, και οι όποιες κοινωνικές παροχές δίνονταν κατά καιρούς, δίνονταν με πλήρη επίγνωση ότι τελικά θα μας οδηγήσουν σε χειρότερο σημείο από εκείνο που ξεκινήσαμε. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάποιος δανείζεται για ξεπληρώσει το προηγούμενό του δάνειο, και έπειτα ξαναδανείζεται, ώσπου να καταλήξει στο δρόμο.

Η «κρίση» αυτή λοιπόν, θα μπορούσε να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, απλά οι παγκόσμιες συγκυρίες ευνοούσαν τα κερδοσκοπικά συμφέροντα για να γίνει τώρα στην Ελλάδα.

Κι έτσι καταλήξαμε να είμαστε παθητικοί θεατές στην οικονομική εξόντωση των μισθωτών και συνταξιούχων του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, με αυτά τα μέτρα, τα προηγούμενα , αλλά και τα επόμενα που δε θα αργήσουν να έρθουν. Να ακούμε από κυβερνητικά στόματα σαν «αναγκαίο κακό» την ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας. Αντί να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο, να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.

Σπουδάσαμε, όλοι μας, έχοντας όνειρα να προσφέρουμε με όσες γνώσεις αποκομίσαμε από το πανεπιστήμιο, και να εξασφαλίσουμε τουλάχιστον τα απαραίτητα για μας και τις οικογένειες μας. Βγήκαμε σε μια αγορά που ανθούσε η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, και ένας βασικός μισθός των 700 μόλις ευρώ. Και ενώ πολλοί από μας παρ’ όλες τις προσπάθειές μας δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να απασχοληθούμε κάπου, κόβουν τελείως τα φτερά μας και μας αποτελειώνουν με όλα αυτά τα «αναγκαία» μέτρα.

Τη στιγμή που η εκκλησία και ο στρατός παραμένουν στο απυρόβλητο, τη στιγμή που οι μεγάλες εταιρίες αποκομίζουν περισσότερα κέρδη από την ξέφρενη κερδοσκοπία, όταν τα χρήματα που χάθηκαν παραμένουν ασφαλή στις τσέπες των λαοπλάνων και των απατεώνων, την κρίση καλούμαστε να την πληρώσουμε εμείς.

Οι νέοι μορφωμένοι άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να προσφέρουν μένουν είτε άνεργοι είτε εργαζόμενοι σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς, με τον φόβο της απόλυσης.

Αυτό που ξεχνούν όμως, είναι ότι όσο μειώνουν τις αποδοχές μας, όσο καταστρατηγούν τα δικαιώματα μας, τόσο λιγότερα έχουμε να χάσουμε.

Και όποιος έχει στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος είναι αυτός που δεν έχει τίποτα πια να χάσει.

Σε μια χώρα που παραδοσιακά εξυμνεί τη «ρεμούλα» και έχει ανάγει σε υπέρτατο αγαθό την δημόσια καρέκλα που εξασφαλίζει την έμμισθη οκνηρία, στη χώρα που ο κλέφτης είναι «μάγκας» και ο τίμιος κορόιδο, εκεί που αυτός που ακόμα πιστεύει σε ιδανικά θεωρείται ξεπερασμένος και αφελής, στο χείλος του γκρεμού, ας κάνουμε τη διαφορά.

Ας γίνει όλη μας η ζωή μια απάντηση σε όλους αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να μας διαφεντεύουν για πάντα. Ας προσπαθήσουμε να ανατρέψουμε την παράδοση «άνευ όρων» του δημοσίου στα ξένα κέντρα. Με την παρουσία μας, με τη φωνή μας, με τις πράξεις και την ψήφο μας.

Ακόμα και αν αποτύχουμε, χειρότερα δεν γίνεται.

Τουλάχιστον θα έχουμε παλέψει.

Με αξιοπρέπεια.

Every man is guilty of all the good he didn't do.

Voltaire

Δεν υπάρχουν σχόλια: